gideceğim meyhanede veya üçüncü sınıf bir barda en az talep edilen, insanların nazarında en çirkinini seçip hayallerini dinleyeceğim. biliyorum, o kadar çok yalan söyleyecek ki, biliyorum, o kadar çok sarhoş numarası yapacak ki, sırf ben fazla hesap ödeyeyim o da muhabbet karşlığı bir şeyler kazansın diye, öylece dinleyeceğim.
ben de ona anlatacağım ama. bildiğim, bilmediğim, duyduğum, duymadığım, gördüğüm, görmediğim her şeyi. o elindeki kadehi ayaklarının dibine döktükçe ben yeni bir tanesini isteyeceğim oradaki görevli gençlerden.
"neden sakalın bu kadar uzun?" diye sorarsa, "yastayım" diyeceğim. "hayrola" diyecek. "birisi mi vefat etti hayatında?" "evet" diyeceğim. "ruhum öldü. cenaze namazına beklerim." sonra sol elimdeki rakı kadehini elindeki rakı kadehine boşlukta değdirip tek nefeste rakı kadehimi bitireceğim.
birazdan işte. gidip, bulup, en iticisine tüm bildiğim yalanları söyleyip, binlerce kez duyduğum yalanları ilk kez duyuyormuş gibi şaşırıp, üzülüp, yerine göre sevineceğim. hikayesini dinleyeceğim. ve hikayesinin en temelinde yatan nedenin "aşk" olduğunu o söylediğinde ağlayacağım belki. belki de kahkahalarla güleceğim.
tek parça halinde gün doğarken evime geldiğimde hak vereceğim. gece denen muhteşemliği yalan eden herkese ve her şeye. bir konsomatrisin hayatına bir geceliğine hayatımı iliştirdiğim için belki kendime kızıp belki de hak verip, ilk gençlik yıllarımda defalarca yaptığım bu gereksiz ve anlamsız eylemi gerçekleştireceğim.
mezemiz geçmişimiz olacak, geleceğimiz. ve biz, şimdiyi içeceğiz. şimdiye kadeh kaldırıp şimdi "varız" diyeceğiz.
her birini ellerinden ve kirpiklerinden öptüğüm hayaldaşlar. yalanları güzel, en az gerçeklerinin çirkinliği kadar. çünkü yalan her zaman güzeldir, gerçekse her zaman çirkin. benim gibi. 12 yıl önce amatör bir dövmeciye sol pazuma kazıttığım gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder