modern insanın ruh hali bu. onlarca kişiliği ve kimliği deneyip de hepsini yırtıp atan sözde "modern", özde ise hala ve hala "ilkel" kalan insanın çıkmazı.
"etrafımda ölü insanlar görüyorum" diyen film karakteri çocuğa istinaden "ben de etrafımda mutsuz insanlar görüyorum" diyorum.
kendileri gerçek olmayan, mutsuzlukları gerçek olan insanlar. gece olduğu an kendilerine tahammüllerinin sınırlarını zorlayıp zihnisel zincirlerin, prangaların, kelepçelerin bedenlerini gerdiği, gerip de kopma noktasına getirdiği ölümlüler.
sorunlarını, çıkmazlarını yapmacık gülüşlerle, sahte mutluluklarla gömmeye, üzerlerini örtmeye çalışıp ilk hayal kırıklığında her birine toslayan asalaklar görüyorum.
her yerdeler. çıkmazları büyük. sorunları küçük. fakat acıları ve suçları azametli insanlar! hiçbirinin savaşı erdemli değil. hiçbirinin kavgası onurlu değil. can sıkıntısından patlamak üzere olup da iş icraata geldi mi, iki adım geri çekilip "ben iyiyim" diyen insanlar görüyorum.
insanlar görüyorum. gözlerimi açar açmaz kendilerini yiyen, kendilerini hırpalayan, kendilerini paramparça etmek isterken "tam kaldım" diye övünen insanlar.
geçmişleri karanlık, gelecekleri puslu, bugünleri ise buğulu insanlar. her yerdeler onlar. her yerde! yalnızlıklarıyla mutlu olduğunu iddia eden yalancılar! asosyalliği marifet belleyen budalalar. tek kişilik cehennemlerinde azap çekip cenneti bir insanın yüreğinde ve bedeninde keşfedemeyen acizler görüyorum.
her yerdeler!
insanlar görüyorum. pişmanlıklarının kaynağı/sebebi yaşadıkları değil de yasamadıkları olan insanlar!
her yerdeler!
her cümlesine katıldım, güzel gözlemler, hatta tespitler...
YanıtlaSilteşekkür ederim.
YanıtlaSil