artık sadece yazmak eyleminde saklı bir lisan bu. az önce dışarı çıktım. fatura falan ödemek için. yaklaşık 1 haftadır çıkmıyordum hiç. kaçtım içeri hemen. o kadar yapmacık ki dışarısı, kendimi boğazlanacak gibi hissediyorum, dışarı çıktığımda.
çünkü biliyorum, milyonlarca çalışan yarım gün ekstra izin kullandıkları için bu akşam üstü ya da bu gece yalanlar söyleyecekler kendilerine. milyonlarca insan koca hayatlarından sadece yarım güm kurtardıkları için "mutlu olduk" diyecekler. mutlu olduklarını önce kendilerine sonra da başkalarına ıspat için debelenecekler. içecekler, ıksırana-tıksırana kadar. yiyecekler, sızıp kalana kadar. mutlu olduklarına dair bir iz bırakmak isteyecekler.
yarın pazar, pazarı da evlerinde izin kullanarak geçirecekleri için bu gece az bir şey huzurlu uyuyacaklar. uyuyabilirlerse tabi.
yalan! mutluluk öyle bir şey değil ama. biliyorum mutluluğu. sizin anladığınız şey değil mutluluk. haftanın beş buçuk günü siktiriboktan işlerde çalışıp, haftanın beş günü siktiriboktan okullarda beden ve ruh çürütmek değil.
mutluluk gerçekten konuşabilmek sevdiğin ve saydığın bir insanla.
rakı içmek onunla.
uyumak.
onunla.
öpüşmek.
onunla.
ona dokunmak.
onu koklamak.
kokusunu yutmak.
sevişmek.
sevmek.
onun bedeninde ve ruhunda kaybolmak.
sırf bu yüzden susmak istiyorum çoğu zaman. yaklaşık bir haftadır stüdyomdan dışarı çıkmak istemememin nedeni bu. çünkü her yerdesiniz. elimin altında, gözümün önünde, burnumun dibinde. utanıyorum sizlere bakarken. kendimden değil. sizden. kendinize söylediğiniz yalanlardan. yüzüm kızarıyor. sırf bu yüzden gönüllü bir müebbet çekiyorum. gönülsüz bir muhabbet.
sizler konuşmanın ve gürültünün sırtına yüklerken tüm kırık hayallerinizi ve boşa geçen hayatınızı, mutluluklarınızı da mutsuzluklarınız gibi basit eşiklere indirgerken bir şarkı gönderiyorum hepinize. sadece gerçekten yaşamadığınız veya yaşayamadığınız hayatlarınızla yüzleşmeniz için;
http://www.youtube.com/watch?v=CGTLLtLvKlU#start=0:00;end=3:14;autoreplay=true;showoptions=false
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder