hiç sevişmemiş kişiler

bu muhteşem duygu paylaşımını gerçekleştiremeyenler akıl ve beden sağlığı yerinde olan ergenlerse eğer üzülürüm hepsine.. tutkudan, şehvetten, şefkatten, aşktan, sevgiden, sevmekten ve sevişmekten yolu geçmeyen bir insan neye yarar? 

hiç!!

yemişim akademik kariyerleri, ismimin önüne alacağım ünvanları.. sonra hiçbirini hazmedemeden kusmuşum.. geleceğe dair planlarmış, geleceğin getirileri-götürüleriymiş, hiçbiri umrumda değil..
insana yakışan şeylerin başında tutku geliyor.. tutkusuz bir hayat neye yarar lan!!

tabii, her şeyin sanalını yaşayan koca bir nesil olarak evreni istila ettiğimizden aseksüelliği, duygu yoksunluğunu güçlülük sanıyoruz.. peh!! peh ki ne peh hem de..
şöyle her birimizin tüm benliğimizle sevebileceğimiz birer yol arkadaşımız olsaydı, dikkat ettiysen yol arkadaşı diyorum.. zira hayat bir yol.. o vakit yine övünür müydük acaba tutkusuz yaşamalarımızla? sanmam.. ben övünmezdim.. sol kolumu hafifçe aralayıp, yol arkadaşımın koluma girmesine ön ayak olup, siktir olur giderdim.. sadece yaşadığım şehirden değil, yaşadığım ülkeden.. belki de yaşadığım gezegenden..

ama yok, bizler, dualarının-temennilerinin kabul olmasından-gerçekleşmesinden tırsan bir nesiliz.. ne oldu sahi lan bize? nerede kaybettik, insanın özünde varolan o muhteşem duyguyu? çok şey de yaşamadık ha? ancak ve ancak beş kuruş etmeyen insanların ağız kokusunu çekip de ihtiyacımız olamayan, ama bir şekilde aldığımız eşyaların taksitlerini ödemek için çabaladık.. nefret ettiğimiz okullarda çürüttük bedenlerimizi.. ruhlarımız gibi..

şimdi de hiç sevişmediğimiz için övünüyoruz kendimizle.. yazık bize.. çok yazık hem de..