Çocuğu Din İle Cezalandırmak

yozluk.

bir kaç haftadır, hayat teşgalesinin içine gırtlağıma kadar saplandığımdan, sevdiceğin işi olan eğitim danışmanlığına, onunla birlikte gidiyorum. 7 nesilden beri fransız kolejlerinden mezun insan koleksiyonu yapanlarından tut da, apartman görevlisi olup, bir sıcak çayını içmek için 2 metrekarelik salonuna giderken soba borularına kafalarımızı çarptığımız eve ya da evlere varana kadar her türlü vatandaşını görüyoruz bu ülkenin.

hepsinin derdi aynı ama; çocuklarına güzel bir gelecek sağlamak. o güzel gelecek de, güzel bir eğitimden geçiyor. o güzel eğitim de yabancı dil bilmekten geçiyor, birilerine göre. 
sadece tek yabancı dille yetinmeyip, ekstradan bir kaç tane daha öğrenmeye çalışan çocuklar var. ve o çocukların her zaman arkasında duran aileleri. gittiğimiz her evde de her türlü muhabbet dönüyor. siyasetinden tut da futboluna varana kadar. hatta son gittiğimiz bir elektrik tesisatçısı abimizin muhteşem yüz yıl adlı diziyle ilgili söylediği cümle, benim nazarımda şu sözlük aleminde söylenen şeyleri geç, şimdiye dek o diziyle ilgili söylenmiş her şeyden mantıklı ve zekice.

konu bu diziden açılmışken o güzel insanın, "bu nasıl tarih dizisidir, kanuni 3 kıtada fetihler yapıp, at koşturmadık yer bırakmamış, ama dizide nedense saray dışına çıkmayan bir asosyali oynuyor" demesi, hem gülmeme hem de hiç izlemediğim ve izlemeyeceğim o diziyle ilgili çok net bir karar aldırdı. ki tarih mezunu olmamdan dolayı da kalsın harem. kanuni, hürrem. ben almayayım.

neyse işte, öyle debelenip duruyoruz kendi geleceğimiz için. gündüzleri home ofisimde randevu usülü dövme ve piercing yapıp, akşam üzeri de randevuyla öğrenci ailelerinin evlerine gidip, o pırlanta gibi çocukların güzel bir yabancı dil eğitimi alıp, geleceklerini kurtarmalarına ön ayak olarak az bir şey akşama yiyecek-içecek parası çıkarmanın derdindeyiz.

bu arada, sahi kurtarabilir mi insan geleceği? ya da bir başkasının geleceğini? benim okullara dair, geleceğe dair, sıralarda dirsek ve beden çürütmeye dair söyleyecek fazla sözüm yok açıkçası. memur olmakla ilgili duygu ve düşüncelerimi de beni az-çok okuyan ve gerçek hayatta tanıyanlar bilir. tüm bu duygu ve düşüncelerime karşın hepsini hazmedebilirim. ne karnesinin ve derslerinin berbat olduğu babası tarafından yüzüne söylenen küçük tayfun'un pis pis sırıtması canımı acıtır ne de 2 dil bilen fransız koleji mezunu anne ve babanın 2 dil bilip üçüncü bir dil öğrenmesi için ön ayak oldukları su adlı küçük kız çocuğunun artık dil öğrenmek istemiyorum diyerek gizliden gizliye bize içini dökmesi.

hepsini anlayıp hepsini kabul ederim ben. ettim de hatta. şimdiye kadar ki hiçbir genel ya da yerel seçimde oy kullanmaya elim varmadı. geleceğin ya da geleceğimin kurtuluşunun siyaset denen kavramla olacağına inanmıyorum çünkü. dinler yetmezken mezhepleri, diller yetmezken lehçeleri ve insan yetmezken ırkları icat eden insan denen canlının her şeyi kendi çıkarına yontacağını biliyorum. adımı sorsanız bilmem belki ama bunu biliyorum.

hepsi lafı güzaf. tek biri hariç ama, çocuğunu din ile cezalandırmak. ilköğretim hayatı takdir ve teşekkür belgeleriyle dolu bir kız çocuğunu alıp sırf başka bir yöne gitmesin diye yatılı kuran kursuna yazdırıp bunu eğitim danışmanı iki insana göğsünü gere gere anlatan bir babanın işgüzarlığı.
zamanında her türlü boku yediğini üstü kapalı söyleyip sonrasında kendi inine çekilişi. ve tesadüfen o an evde olan, hafta sonu tatili için ailesinin yanına gelen kız çocuğunun bir mahkummuşçasına çaresiz kalışı.

bu toplum hep böyle miydi, bilinmez. ben bir tarih mezunu olarak bilmiyorum açıkçası. tarihe dair, bu ülkenin geçmişine dair, bu toplumun geçmişine dair bildiğim her şeyi unutmak içinse bedenimden vazgeçebilirim.
ama böyle miydi, yine de? kendi fikirleri ve duyguları çürümüş yoz babaların, bağnaz annelerin kendi evlatları üzerinde oynadıkları bu oyun hep böyle mi sergileniyordu?

benim de tercihim değildi mezun olduğum hiçbir okul. dirseklerimi çürüttüğüm hiçbir amfi. ki üniversite sınavında bile tercih hatası yapıp, okuyabileceğim bölümle hiçbir alakası olmayan bir bölümü okudum. okudum ama boş sonrası. manasız. çürütülen yıllar. boşa harcanan bir hayat.

peki ya dini kullanıp çoluğunun-çocuğunun özgür iradesiyle oynayanlar? çocuğuna ceza olarak kitap okuma cezası kesenler yetmezmiş gibi bir de din ile cezalandıranlar?
bir tanrı var mı yok mu bilmem ben. bir cennet-cehennem var mı, yok mu yine bilmem ben. eğer ki varsa, ve şu gökleri direksiz tutan, her gün genişleyen evrenin sırları kendi elinde olan yaratıcı, tahtından izleyip de iğreniyordur kendi yarattığı insanların performansları karşısında.

ilk emri "oku" olan bir dinin mensuplarının okumayı ve dini bir ceza aracı olarak kullanması ise başlı başına mide bulandırıcı ve yoz bir eylem. bizlerin dudaklarından dökülen tek cümle de; "yazık, hem de çok yazık."