sol elimi atıyorum bazen boşluğa.. hayali bir namlu tutuşturuyorum.. ve sessizce "sık" diyorum. "şakağına."
işaret parmağım basmıyor.. basamıyor. korkaklık ya da cesaretsizlik değil bu.. bu sadece yorgunluk. hem de öyle bir yorgunluk ki, öyle bir mahçupluk ki, koskoca delikanlı olup da altına işediği için kendinden iğrenen bir delikanlının mahçupluğu ve yorgunluğu..
bir anlık cesaretle "lütfen üzerimi hayatla ört" diyorum, odamda varolduğunu varsaydığım her hangi birisine. ne üzerimi örten var ne de sesimi duyan..
yorgun hareketlerle kendim örtüyorum üzerimi.. sırtıma bir hayat geçiriyorum.. kolları uzun, omuzları geniş bir mont gibi büyük geliyor. etek kısmı ise yerlerde sürünüyor..
çıkarıyorum bedenimden. titremeler sarıyor ruhumu.. sıtmalar.. üşüyorum.. bu üşüme esnasında, ben sonsuz bir tekrarı yaşıyorum.. bu sonsuz tekrarın hayal kırıklığında, "öldüğüm zaman cehenneme gitmeyeceğim" diyorum, üzerim hayatla örtülüyken. zira benim cehennemim bu işte. benim cehennemim varoluşum..
uyku oluyor mezarım. gömülüyorum diri diri.. zira kendimi öldürecek güç yok bedenimde. ruhum ise çoktan sözleşmiş tanrı'yla.. tek taraflı bir iptalin her an gerçekleşebileceği, ve ruhumun asla itiraz edemeyeceği bir sözleşme bu..
rahmindeki ölü bebeğiyle yaşayan bir anneyim ben.. kıvrandıkça, yandan yana döndükçe, yaşayayım, seveyim, sevileyim, aşık olayım dedikçe içerisindeki ölü bebeğin kendisine acı verdiği bir anne.. canımdan can verdiğim, kanımdan kan, ruhumdan ruh, batıyor kalbime..
önce bir sancı. sonra bulantı..
gırtlağıma kadar kusmuklarla doluyum.. ağzımı açsam kusarım sadece. gözlerimi açsam, ışık deler zihnimi..
benimkisi ibret.. ben ibretliğim.. olmayan bir şeyi oldurmaya çalışmanın cezası bu işte.. varolmayan bir şeyi varetmeye çalışmanın cezası bu işte..
ölmeye bile gücü olmamak..
şimdi bekliyorum sadece.. bir doğal afeti.. bir suikastı.. bir savaşı.. ölmek için.. birisi beni öldürsün diye. saçlarım ağarmadan bu taraftan siktirip gitmek için.. ruhum iyice delik deşik olmasın diye..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder