Saat

yok oluşu hatırlatır bana hep.. kısır bir döngüyü.. bu yüzden de saat takmadım hiç.. ne ilk ergenlik dönemlerimde, ne üniversite okuduğum yıllarda, ne de askerdeyken.. solak olduğumdan, hiçbir zaman takmadım sağ kolumun bileğine..
kalp atışlarımı dinledim hep kendimce.. nefesimle ölçtüm zamanı.. hapsedemedim bileğime.. esir edemedim kendime.. bu yüzden bıraktım.. hayata nöbet takmak gibi mülteci bir ilticam olduğundan değil, bana yok oluşu anımsattığı için her hangi bir markasının hiçbir manası olmadı.. ne bir eşyaydı saat, ne de şık bir italyan takımı tamamlayan aksesuar..

koca bir kadrandım ben, hayat denen taşaklı duvar saatinin.. hep geleğe düşüyordum.. aklım, zihnim ve kalbim geçmişteyken.. aynı anda iki ters yöne gitmeye çalışıp kendi içine gömülen her hangi bir nesneydim.. bu yüzden manasız oldu, "saat kaç?" diye soran her hangi birisine kafamdan söylediğim saat.. ve onun dilimi.. ki dilimlemedim ben zamanı.. ben sadece ısıttım onu.. sıvılaştırıp da içtim.. sakallarımda üç-beş beyaz tüy yakaladığım sabah yok ettim her birini.. 

güzel şehirlerin büyük meydanlarındakilerden iğrendim.. ölüm için acele eden gençlerin hayatı sindiremeyişinin acısını iliklerimde dolaştırıp da bir saat kulesinin dibine kustum.. gün ağarıp, başım ağrırken..

bıraktım her şeyi.. yelkovan akrebe tur bindirirken.. ya da akrep yelkovana.. ne farkeder? hiç.. nasılsa hepsinin sonu emektar bir saatçinin tozlu tezgahında hurdaya çıkmak değil mi? o hurdacıdan da zamanın hiçbir anlam ifade etmediği bir eskiciye..
bu yüzden saati çıkardım hayatımdan.. güneşin bulunduğu noktadan hareketle bilmeye çalıştım, günün hangi anında olabileceğimi.. ki tek bir anım vardı benim; mutlu olmak.. aşık olmak..

buradan başlattım her şeyi.. bu yüzden de ara geçiş formlarına uğramadan hantallaşan bedenim manasızlığın manasını buldu kösteklerde.. ya da kösteklilerde.. köstek olurken herkes ve her şey biribirine.. ben, saatin kendisi oldum.. ve hep geleceğe düştüm.. ruhum, bedenim ve kalbim geçmişteyken..