iki hayattan tek bir hayat inşa etmek

zor-muş..

hayatımın daha yarısına gelmeden "mış'lı", miş'li" zaman kipleriyle konuşuyorum.. heyhat.. hata nerede acaba? ruhumu ve bedenimi bu kadar hantallaştıran ne acep?
önceden de mi böyleydim.. zihnimi geçmişe fırlatıp, geçmişten geri çektiğimde cevap veriyorum, "evet, önceden de böyleydi.. sadece benim zamanımla alakalı olsa iyi.. her zaman böyleydi.."

bazen kaldırılmaz, gerçekler.. ben kaldıramam mesela.. kaldıramıyorum da.. öncesinde de kaldıramamıştım.. konuşmanın manasızlığını bilip de aynı şeyleri binlerce kez konuşup, sonunda pişman olmak gibi bir şey bu..
hiç haketmeyen insanlara ruhunu ve bedenini hibe edip de kabul edilmemek gibi..

yazık ama.. olabilirdi.. olacağına inancım vardı bir zamanlar.. belki bundan 6 yıl önce.. belki de 6 ay.. hiç bilemedin 6 gün.. önemsiz artık zaman.. ben şafak sayan bir asker değilim.. terhis belgem karşımdaki çekmecede.. mahkum da değilim.. bu yüzden anlamsız zaman.. onunla olan kavgam bitti.. bu yüzden ne zaman kaybettiğime dair olması gereken bilgimin de bir anlamı yok..

olabilirdi ama.. olabilirdi ulan!! yağmur şahit olsun ki, istanbul şahit olsun ki, 13 yaşımın o heyecanı ve umudu şahit olsun ki olabilirdi.. olmadı ama.. olmadı..
iki hayattan tek bir hayat inşa edemedim.. ilk depremde, müteahhiti olduğu tüm apartmanlar yıkılan bir adamım şimdi.. ilk gençlik yıllarımın tüm hayalleri bir osurukla yerle bir oldu.. olabilirdi ama.. bahçesinde bir salıncak olan, 3-5 çocuğun koştuğu, bir perinin kolumun altında uyuduğu, gökyüzüyle denizin birleştiği yere bakarak kahvelerimizden yudumlar çekebileceğimiz bir tablomuz olabilirdi.. bir tablo olabilirdi.. olmadı ama..

hayallerim ve kırıklıkları tanrıyla yaşıt.. ümidim ve onun bitişi tanrıyla yaşıt.. insanın değişeceğine dair inancım sıfır.. aşka olan inancım da bu gece eksilerde..
aşk için bile "sadece kamuflaj" diyecek kadar onursuz davranıyorum bu gece.. "günahları örtmeye.. ayıpları örtmeye.. sekse ve cinselliğe yol yapmada bir kamuflaj.." diyebilecek kadar..
eee, insanım ben de.. ağlayan, zırlayan, ete kemiğe bürünmüş bir canlı.. bu gece hepsi manasız.. hepsi boş.. iki hayattan tek bir hayat inşa etme telaşımın boşluğu gibi..

demek ki kaybetmek böyle bir şeymiş.. amına koyayım tyler durden'ın.. ümidini kaybetmek özgürlük değil, ölümmüş.. tabii o kanlı-canlı bir insan olmadığından atıp tutar öyle.. ümidini kaybetmek özgürlükmüş.. pehh!!!

vay amına koyim.. kaybetmek.. ümidini.. demek, ölmek böyle bir şeymiş.. yok olmak.. ruhun ve bedenin uyuşması.. vay be!! vay!!