Varım. Öyleyse düşüneyim.

varolan her insanın hayatında bir kereliğine kendisine söylemesi gereken cümle. 

varım. öyleyse bi düşüneyim. neden varım? varlığımın amacı ne? insan olmanın erdemine varmış mıyım acaba?
ya da, gerçekten tek başarı çeşidi istediğin hayatı yaşamak mıdır? bir düşüneyim ben. beni, diğer tüm canlılardan ayıran özelliğimi kullanayım. aklımı ve zihnimi, tutarlı ve ahenkli bir şekilde çalıştırıp sorular sorayım. cevaplar bulmak için.
cevaplar bulamasam da sorular sorayım ben. insanların beyni ve ruhu düşünmemekten kokuşmuşken, ruhları is bağlamışken, kalpleri ve yürekleri çok önceleri ölmüşken bir düşüneyim ben.

ölümü düşüneyim mesela. o sonsuz yok oluşu. cenneti. cehennemi. tanrı'yı. şeytan'ı... her şeyi düşüneyim. varlığımın bedeli ölüm olduğu için ölümden sonrasını düşüneyim.
şimdilerde, binlerce parfümle, deodorantla süslediğim, baktığım bedenim, bir gün mezarda, börtü böceğe lunapark olduğunda ne yapabileceğimi düşüneyim.
zihnimden benliğim geçsin bir anlığına. zihnimden dünyalar geçsin. zihnimden dünya geçsin. üzerinde taşıdığı tüm mutluluklarla, tüm acılarla dünya geçsin zihnimden.
her şey geçsin zihnimden. sonrasında ben de kendimden geçeyim.

düşünme yetisi ölümüm olsun benim. sorularım ve cevaplarım araf'ın tanrı'sına götürsün beni. her şeyi elimin tersiyle itip, hayata başlama vuruşunu yapanı bulayım.
varım çünkü ben. ellerim dokunuyor her şeye. yanan sobaya ve mis kokulu o yarin bedenine. gül yüzüne.
varım, öyleyse bi düşüneyim ben. gözlerim görüyor her şeyi. kulaklarım duyuyor. duyulmaması gerekenleri dahi. ve dilim, acıya dair her şeyin tadını ezbere biliyor.
ama ben, varlığıma bir neden arıyorum. bir neden bulamasam dahi varolduğumu biliyorum en azından. 

varım ben. öyleyse bi düşüneyim. sizler düşünmemeye devam edin.